De eerste stage weken

vorige week maandag dan eindelijk samen met Muk op naar Nyangao. Het dorpje waar we ons al die maanden op verheugde en het ziekenhuis waar we ons op voorbereiden. De eerste indruk was goed, de hoofd artsen wisten dat we kwamen en heette ons een hartelijk welkom. Sunshine een Filipijnse VSO verpleegkundige heeft ons een eerste rondleiding door het ziekenhuis gegeven. Dit zag er naar mijn idee, minder erg uit dan ik verwacht had. Het leek geen ongeorganiseerde chaos en er werden gewoon schone naalden en infuussystemen gebruik. Alle verpleegkundige op de afdelingen waren ontzettend vriendelijk en heette ons allemaal ‘’Karibu sana” (heel hartelijk welkom). Genoeg voor de eerst dag, op naar een super primitief lunch tentje naast het ziekenhuis. Om mijn nieuwe favoriete fast food te eten Chipsymayaj. Een omelet met gebakken aardappels en ei, Mega lekker. We hebben ons lekker genesteld in het huisje wat aan ons was toebehoren, inclusief koude douche en hele vieze wc. Maar na anderhalve week Afrika begon zelfs dat te wennen, dus op naar de eerste stage ervaring. In de ochtend zijn we voor het hele artsen team voorgesteld en hebben we daarna ons introductie gesprek gehad. Hierin zijn een aantal afspraken gemaakt omtrent de stage. (ga ik jullie veder niet mee lastig vallen) Het belangrijkste van die dag, was onze planning. Wanneer gaan we waar op welke afdeling lopen. Demi en ik hadden van te voren al afgesproken om niet samen op de zelfde afdeling te lopen. Zodat we elkaar als we thuis kwamen nog wat te vertellen hebben en niet stiekem Nederlands kunnen praten. Mijn schema voor de komende 13 weken ziet er als volgt uit.
Week 1&2 Female Ward (medical and surcial)
Week 3&4 Male ward (medical and surcial)
Week 5&6 Private ward (voor de wat rijkere mensen)
Week 7&8 Kraamzorg en bevallingen
Week 9 ICU (intensive care unit)
Week 10&11 Children ward
Week 12& 13 Healthcare research assignment.
Het is de bedoeling dat we in deze aankomende weken, zoveel mogelijk leren, zien en ervaren. Zo begon ik de volgende stage ochtend ook vol goeie moed, motivatie en leergierigheid. Het is mijn eerste ziekenhuis stage, en hoewel ik stage ervaring genoeg heb ik de zorg. Toch heel spannend zo’n ochtend, eerste stage weken zijn altijd verschrikkelijk. Maar als je dan ook nog niemand kan verstaan en iedereen je aanstaart, geeft dat toch een extra uitdaging. Nou die uitdaging was al gauw verdwenen als sneeuw voor de zon. Toen ik eenmaal kennis had gemaakt met de verpleegkundige en de afdeling ging ik aan de slag, Natuurlijk onder begeleiding van verpleegkundige. Ik zag zo verschrikkelijk veel dingen, die in mijn ogen totaal niet hoorde. Niet-ontluchte infuussystemen, aangekoekte canules van het bloed. Naalden waar iedereen maar over de gang mee liep, naar een HIV patiënt zonder handschoenen. Toen we halverwege de ochtend bij de wond zorg gebleven waren, hield ik het niet meer. De warmte, de invloeden en weinig gegeten. Ik viel flauw, midden op de afdeling. De uren daarna heb ik de wel bekende ‘Cultuur shock’ ervaren. Gelukkig was daar Demi en Mama Tjankie (de hoofdzuster van Demi’s afdeling, en de vrouw van Dokter Tjanqofiets) Ik heb heel hard gehuild en gezegd dat ik naar huis wilde, en niet in dit klote land zorg wou uitvoeren omdat ik totaal niet begreep wat hun deden. Gelukkig ben ik er nog na bijna 3 weken, en ik wil voorlopig nog lang niet weg. Maar het is wel even slikken uit mijn comfort zone getrokken te worden. Van het feestende bruisende Utrecht, naar de middle of nowhere. Ik had hier voor getekend absoluut, maar dat het zo wennen zo zijn had niemand me vertelt. Gelukkig ben ik de volgende ochtend gewoon weer naar stage gegaan, en gaat het nu steeds beter. Ik doe het een stuk rustiger aan en concentreer me eerst op oriënteren en inwerken. Zo heb ik een strakke en duidelijke planning gemaakt voor mijn stage opdrachten en ben stap voor stap bezig met verpleegtechnische handelingen. Op een totaal andere manier dan ik aangeleerd heb. Ik denk dat de haren van mijn verpleegtechniek docent recht overeind zouden gaan staan, wanneer iemand bloedprik en het vat vacuüm zuigt. Dus doe ik het allemaal wat langzamer en geconcentreerder op de ‘’Uhlanzi’ manier. Je word heel creatief van weinig middelen tot je beschikking hebben, merk ik al. In alles, de zorg op de afdeling, eten koken wanneer we thuis komen. Je gooit niks weg en bewaard alles. (behalve vieze naalden natuurlijk). Zo ben ik een primitief kookboek begonnen. Eigenlijk vloog zo de eerste week voorbij. Na stage doen we niet heel veel, af en toe een uurtje slapen. Boekje lezen, wat internetten en aan onze stage opdrachten zitten. De rust in Nyangao is heerlijk en verschrikkelijk verslavend. En de mensen die we ontmoeten heel lief. 20 jaar geleden is hier een Poolse tropen arts neergestreken, die zijn hart en ziel in het ziekenhuis steekt. En het verschrikkelijk leuk vind dat we hier zijn, hij heeft ons afgelopen vrijdag meegenomen naar de Bisschop van Lindi. Voor het ziekenhuis een hele belangrijke man, en een hele ervaring om zo iemand te ontmoeten. Daarna hebben Demi en ik heerlijk westerse boodschappen gedaan en Afrikaanse stoffen ingekocht. En toen beleefde ik mijn aller eerste geluksmomentje in Afrika. Rijdend in de grote auto van de dokter, een jaren 60 muziekje op de achtergrond op naar het strand van Lindi. Om daar Soda te drinken met de dokter en te kletsen over reizen die hij gemaakt had en onze motivatie om dit te doen. Eindelijk begin ik dan een beetje te landen en te beseffen wat een verschrikkelijk mooie ervaring ik ga beleven. Na het weekeind weer begonnen met stage, mijn Swahili maakt al kleine sprongetjes vooruit. Maar toch blijft de taal barrière het grootste struikelblok waar Demi en Ik tegen aan lopen. Het is verschrikkelijk moeilijk om te communiceren met mensen als jij hen niet kan verstaan en andersom. Maar gelukkig spreken de verpleegkundige en nursing students een beetje Engels, zodat die wat dingen kunnen vertalen en uitleggen. De nursing students zijn ongeveer van onze leeftijd en allemaal verschrikkelijk nieuwsgierig naar ons. Hoe ziet Nederland eruit?, hoe ziet onze zorg eruit? Waarom hebben wij 4 jaar op school? en waarom sneeuwt het in Nederland? Heel erg leuk om ervaringen mee te delen en dingen van te leren. Ik zou nog verschrikkelijk veel andere dingen willen opschrijven, maar dit is wel weer even genoeg leesvoer. Dit weekeind gaan we naar Mtwara, even heerlijk in de zee plonzen en lekker Nederlands praten met Daphne en Christa. Voor iedereen die dit leest, heel veel lieve groetjes uit Afrika.