Verloop stagen en Afrikaans dansfestival

Na een aantal weken dan weer een update hoe mijn leven hier verloopt. Ik heb de afgelopen weken ontzettend veel meegemaakt en gedaan. Zo zijn we met een grote groep naar het plaatsje Masasi vertrokken om een echt traditioneel Afrikaans dansfestival bij te wonen. Vanuit allemaal verschillende plaatsen kwamen volksdansgroepen een echt Afrikaans optreden geven. Zo zag je uit plaatsen verschillende dansen met mannen., vrouwen, kinderen, maskers, speciale kleding en rituelen. Om hier bij te zijn en dit mee te maken was zo ontzettend leuk. We stapte echt midden in een plek waar Afrikaanse mannen, vrouwen en kinderen plezier hadden. Ik had dit nog niet eerder gezien onder de bevolking in zo’n grote groep. Aan de overkant van het veld waren spelletjes uitgezet voor de kinderen. Met de meest simpele dingen zoals pijl en boog schieten en blikjes omver gooien hadden ze de grootste lol. Het was fijn om even weg te zijn uit Nyangao en met mensen van VSO en andere dingen te delen. Zo gingen we in de avond lokaal uit eten. Ik heb de hele avond leuke gesprekken gehad met verschillende mensen over Tanzania, Afrika, Hoe de zorg hier verleend word, over het onderwijs hier en terug thuis. Wat het land juist rijkt maakt en mist. Ik heb zitten kletsen over reizen en vervolgstudies. Ik vind het geweldig om in contact te zijn met mensen die je in Nederland nooit zou ontmoeten of spreken. Terwijl je hier juist al mijn ervaringen mee kan delen en naar elkaar luisteren.

De afgelopen weken in het ziekenhuis zijn voorbij gevlogen, ik heb mijn weken op de Female ward afgerond. En ben daarna begonnen op de Male ward richting chirurgie en intern. Hier heb ik ontzettend veel interessante casussen voorbij zien komen. De hoeveelheid gecompliceerde fracturen door motor ongelukken is bizar. Bijna elke dag kwam er wel een nieuwe patiënt binnen met open bot breuken of schedelbasisfracturen. Hoe de manier van spoedeisende hulp hier verleend word is op een totaal ander level. Ik heb voor het eerst iemand zien doodgaan voor mijn neus. Een man die zijn hele leven niet kon praten, aangereden door een motor. Een diepe hoofdwond, zware hersenschudding en open onderbeen fractuur als gevolg. Hij is op een andere motor naar het ziekenhuis gereden. Na aangereden te zijn met een open botbreuk. JA BEST WEL SCHOKKEND. Op de afdeling had deze patiënt zo veel pijn maar nog steeds werden er geen extra interventies ondernomen dan gebruikelijk. Een arts bekijkt hier de behandeling van dag tot dag, er is dus zo geen duidelijk beleid of plan voor welke patiënt dan ook. Op dag 3 was de bloeddruk naar 90/50 gestegen en had hij een kort snakkende ademhaling. De chirurg pakte 2 lege schone spuiten met naald en prikte deze in de onderdelen van de buik. Deze spuiten liepen met een paar seconde helemaal vol. De patiënt had dus inwendige bloedingen. Omdat hij al een aantal dagen niet gegeten had, werd er besloten dat hij een maagsonde moest krijgen. Maar door het ongeluk lag de patiënt zijn gehele gehemelte open en was het een massa van opgedroogd bloed en korsten. Dit is geen contra-indicatie in Afrika dus probeerde een verpleegkundige en 3 man om hem vast te houden, hem alsnog naar binnen te krijgen. Uiteindelijk na veel tegenstribbelen en meerde malen proberen zijn de pogingen gestaakt. Een paar uur later is deze patiënt overleden, ja dit is de realiteit van zorg in Afrika. Zorg word hier van dag tot dag bekeken en echt een trauma team of nood interventies kennen ze niet. Soms heel schokkend en misselijkmakend maar wel de realiteit. Waar er in Nederland alles op alles gezet zou worden om iemand te redden, is het hier een andere kwestie. Gelukkig zie ik ook veel mooie en goede dingen in het ziekenhuis anders was het wel heel ondragelijk. De Poolse chirurg vertelde mij dat er veel gekeken word naar natuurlijk herstel van operatie wonden. hij vertelde dat in Europa er geen ruimte meer is om te kijken naar natuurlijk herstel van dingen, omdat hier de methodisch niet meer voor zijn en de tijd er niet meer is. Ik kon wel een beetje begrijpen wat hij bedoelde. Hoewel ik hier natuurlijk nu pas anderhalve maand ben, hoor ik wel van verhalen dat de zorg inderdaad verbeterd. En er door bijdragen in kennis en middelen dingen veranderen. Het is alleen nog heel erg zoeken hoe wij deze bijdragen kunnen leveren aan het ziekenhuis en of we dat wel willen.

Demi en ik hebben de afgelopen weken ook een aantal operaties mogen bijwonen. Zo hebben we een amputatie gezien van een heel been. Deze werd geamputeerd vanwege een septische voet. Deze vrouw was diabeet en had een wondje op haar voet gekregen, ze heeft zo lang gewacht met naar het ziekenhuis gaat. Tot dat de voet zwart van het necrotische weefsel zag. Het is hier de gewoonte omdat er ontzettend weinig geld is dat ,er eerst gespaard word voor een ziekenhuis bezoek voordat iemand er ook werkelijk heengaat. Zo kunnen wonden, tumoren en ziektes al 10x zo erg zijn wanneer de patiënt in het ziekenhuis arriveert. Behandelingen kunnen ineens gestopt worden omdat de patiënt het niet meer kan betalen. Een ziekenfonds zoals in Nederland kennen ze hier niet, en als je het niet meer kan betalen ga je dus dood. Dit is iets waar ik zeker nog over na kan denken wanneer ik s ’avonds in bed lig. Hoe clique het ook klinkt, maar wat hebben we het dan verdomde goed geregeld in Nederland.

Om terug te komen op de operaties, we hebben een Struma verwijderd zien worden. Dit als eerste operatie van de dag was redelijk misselijkmakend en pijnlijk om naar te kijken. Maar ook verschrikkelijk interessant. We mochten op de juiste tijden de chirurgen allemaal vragen stellen en ze hebben ons precies laten zien waar alles voor gebruikt werd. Het verbaasde me dat er een duidelijk en gestructureerd systeem in de operatie kamers gehanteerd word. Iets wat absoluut een aanrader is voor sommige afdelingen. Ook hebben we gezien hoe een uitgezakte baarmoeder verwijderd werd. Omdat vrouwen hier gemiddeld meer baren dan in Europese landen komt dit probleem ook rond jongere leeftijden dan in Europa voor. Ik kende dit probleem alleen vanuit de oudere zorg en had niet gedacht dat ik een vrouw van 52 op de operatie tafel zou aantreffen. Maar na 7 bevallingen gehad te hebben kon ik dit probleem beter begrijpen. Aan het ziekenhuis taaltje raak ik nu beter gewend. Maar de eerste paar weken schreef ik vaak woorden of vroeg ze later na. Nog steeds als artsen in het kishwahili/engels dingen heeeeeeeeel snel gaan vertellen ben je mij kwijt. Gelukkig is er dan vaak een verpleegkundig student, die je wil helpen met vertalen. De meest interessante operatie die we die dag hebben gezien was een buik operatie. Deze vrouw was 2 keer eerder geopereerd geweest aan haar darmen, maar op de röntgen foto’s was te zien dat er iets lekte binnen in. Dus daar bijna pal voor ons neus lagen al haar darmen na 10 minuten op der buik. ZO RAAR om te zien, maar zo vet om zo in een dag een heel stuk van de anatomie van de mens voorbij te zien komen in het echt. Met geuren en kleuren letterlijk haha.

Dit zijn dingen waar ik ontzettend veel energie uit kan halen en ook heel veel van leer. Dat maken de soms wat saaie middagen op de afdeling een stuk interessanter. Omdat de artsen beter Engels spreken dan de meeste verpleegkundige is het een stuk makkelijker communiceren. Vorige week ben ik begonnen op de private ward. Een totaal andere afdeling want hier is het heel rustig en een andere categorie mensen. De mensen hebben hier geld, bemoeien zich meer met de behandeling en spreken bijna allemaal Engels. Een verademing om even te zijn, alleen de verpleegkundige moesten ook hier verschrikkelijk aan me wennen. Het is moeilijk om te rouleren en zo overal een band op te bouwen. Maar ik merk wel dat schoonmakers, medical assistenten, verpleegkundig studenten en zelfs sommige verpleegkundige me beginnen te herkennen. Bij mijn naam te noemen en zo dus ook dingen uit te leggen. Dit gaat best snel, vooral omdat Muk vertelde dat dit soms maanden kan duren. Natuurlijk lukt dit niet overal en kan ik soms nog verschrikkelijk ongewenst en ongemakkelijk voelen op een afdeling. Maar het begin is er, en voor mijn gevoel hebben we de ergste tijd nu gehad. Foto’s van mijn hele avontuur volgen hopelijk snel, als is het internet hier nog steeds dramatisch.