De laatste lootjes, dingen delen en naar huis

Hierbij begin in dan aan mijn laatste stage gerelateerde blog. Soms voelde het alsof de weken voorbij zijn gevolgen wat natuurlijk ook het geval is. Maar soms voelde het ook of er nooit een einde aan zou komen en we voor altijd in Nyangao zouden moeten blijven. De laatste loodjes zijn altijd het zwaarst word er gezegd en heb ik gemerkt.

Ik heb een ontzettend leuke stage tijd op de kinderafdeling gehad met lief verpleegkundig personeel en leuke medisch studenten. Elke ochtend zwaaiend ontvangen en zelfs een keer de zak met pepernoten uitgedeeld die mijn vader opgestuurd had. Waar je dan een stage dag omtovert in een klein feestje voor iedereen. Maar ook minder leuke dingen want wat heb ik een hoop zieke kinderen gezien, sterk vermagerd en met gezwollen buiken van het eiwit tekort. Kinderen letterlijk voor mijn neus dood zien gaan omdat er niet duidelijk gecommuniceerd was naar een arts en dus de arts het geen prioriteit vond. Want het wordt na 3 maanden stage alleen maar frustrerender om niks uit mezelf te doen. Alles moet via de arts of hoofdverpleegkundige en laten die 2 nou net de hele dag pleite zijn. En ook hier worden verpleegkundige handelingen als een soort spelletje uitgevoerd, zo word een kindje met moeilijk prik bare vaten eerst op alle mogelijke plekken geprikt (ongeveer 20 keer) en daarna pas besloten op een ader op het hoofd te gebruiken. En die kinderen krijsen schreeuwen en gillen, moord brand en doodslag in hun ogen. Op de kinderafdeling opnieuw verbaasde ik me erover hoeveel steken er worden laten vallen of niet gezien worden. Kinderen die maanden in bed hebben gelegen. Die zonder iets van fysio tijdens en na de opname naar huis worden gestuurd. Met ontslag gaan en de ledemaat staat nog precies zo in de positie waarin die gespalkt is. Maar ook met medicatie uitdelen word alles in het zelfde potje gemalen met de zelfde vijzel. Dus de laatste zaal met kinderen hebben een soort cocktail van alle medicatie die eerder is uitgedeeld. In deze weken is mijn geduld echt op de proef gesteld, want als ik nu schreeuwen en gillen dat ze het allemaal fout doen. Of blijf ik maar rustig naast de bedden staan en laat ik niet blijken dat het me opvreet van binnen. Ik heb geprobeerd de middenweg te kiezen en sommige dingen uit te leggen aan de verpleegkundige studenten hoe het in NL word gedaan en waarom. Maar er word heel aandachtig geluisterd en geknikt en de volgende keer gewoon op de oude manier uitgevoerd. Heel diep in en uit ademen.

En dan het huisje en Nyangao want waar ik eerder echt de rust en zaligheid had gevonden kwamen de laatste 2 weken de muren op me af. Het gevoel van bijna klaar zijn en snakkend naar een andere omgeving. Gelukkig hadden we in het weekeind een trip naar het mooiste plekje van de wereld gepland Zanzibar. Met wat stoeien en schuiven met onze stage uren en een bus rit van 9 uur. Zaten we op de boot eindelijk weer zee, wind en zon. We waren door een Nederlandse arts hier uitgenodigd om mee te gaan. En we hadden wel een paar weken reizen na onze stage geplakt Zanzibar stond nog niet op de planning. Zanzibar was precies wat Demi en ik nodig hadden, een oplaad punt. We hebben heerlijk door de kleine straatjes van Stonetown gebanjerd en voor iedereen souvenirs ingeslagen. Een prison eiland bezocht, echt een toeristen trekplek en geen gevangenis meer te bekennen want dit was omgebouwd tot resort. Maar het water was super blauw en de stranden zo wit en fijn. Alleen die toeristen, wat een verschrikkelijk volk. Lopend door Stonetown (de hoofdstand van het eiland) met een gids en van die arie op safari petjes op. Naar iedere lokaal JAMBO schreeuwen en het levensmotto is overal hakuna matata. Een verschrikkelijke grap om mee te maken als je net 2,5 maand in de bush bush in Tanzania heb geleefd. Maar ook dit zorgde voor interessante gesprekken met lokale mensen. Die verschrikkelijk waarderen dat je dan wel gebrekkig maar Shwahili praat. Geïnteresseerd wat je deed en waar je gestationeerd was in het land. Maar ook in het bijzonder een Duitse toerist. Die er niet helemaal zeker van was wat zijn volgende stap in het leven zou worden, of voor grote bedrijven blijven werken en miljoenen daar in investeren en elke dag in een mooi pak lopen en een dure auto rijden. Of zijn leven over een andere boeg gooien, we hebben dan ook met deze man prachtige gesprekken gehad onder het genot van cocktails en kreeft.(HIJ BETAALDE) Want wat is onze uitdaging soms verschrikkelijk zwaar en eenzaam, we hebben ook echt heel veel geluk dat we zoveel mogen zien en dit weer naar jullie toe kunnen delen. Vooral het delen is iets wat heel belangrijk is, om het dragelijker te maken maar ook om ervaringen te kunnen uitspreken en hier reactie op te krijgen.

Zo zaten we ineens dinsdag in een prachtig huis met uitzicht op zee in Lindi, totaal niet het plan maar wel heel leuk om mee te maken. We gingen in eerste instantie naar de stad voor boodschappen voor ons afscheidsetentje dit weekeind, maar op een nationale feestdag zijn ook gewoon alle banken en winkels in Tanzania gesloten. Dus struinend door de straatjes kwamen we een paar leden van het Amerikaanse peace corps tegen. Deze 2 jongeren gaven allebei les op scholen dicht in de buurt en zaten er nu al een half jaar. En hoewel ik blogs schrijf contact heb met thuis en reacties lees, is het niet het zelfde om ervaringen te delen met andere mensen die er midden in zitten. We zoeken elkaar toch een soort op en uit eigenlijk elk gesprek wat ik hier voor met andere vrijwilliger VSO of peacecorps gerelateerd krijg ik een nieuwe boost energie. Je bespreekt die shit die je ziek, kinderen die honger hebben, moeders die geen geld hebben en vaders aan de drank. Maar ook de mooie en bijzondere dingen die we meemaken en alleen wij kunnen begrijpen, zien, voelen en ruiken.

Zo handen we onze schoolgenootjes Daphne en Christa uitgenodigd om een aantal dagen mee te lopen in het ziekenhuis. voor de ervaring en dit voornamelijk ook te delen, maar ook alle super gave casusstieken die we tegenkomen en op bijzondere simpele wijze behandeld worden. Ik heb samen met Christa 2 dagen gevuld in het ziekenhuis en hier meteen mijn proeve van bekwaam aan vast geplakt. Hiermee mijn KA 6 helemaal afgerond (YEEEY). Ik heb haar een rondleiding gegeven door het ziekenhuis en bij elke afdeling verteld hoe de werkwijze hier is, wie de hoofdverpleegkundige is en op welke manier er zorg word uitgevoerd. Daarna mochten we 2 operaties bijwonen, iets wat Christa heel graag wou zien. En de volgende dag heb ik aan mijn begeleider Muk en Christa precies uitgelegd hoe de structuur en werkwijze op een afdeling zit, we zijn die ochtend begonnen op Mannen chirurgie en medisch en hebben de hele dagdienst doorgenomen en bijgewoond. Ik verbaasde mezelf erover hoeveel ik wist over dit ziekenhuis. En de dames verbaasde zich erover dat we iedereen in het ziekenhuis kende, want dat was onze dagelijkse ochtend routine. Waar ik normaal chagrijnig op Utrecht centraal sta met een bak koffie en een krant. Liep ik nu om 7 uur in de ochtend iedereen een vrolijke goede morgen te wensen en letterlijk overal een praatje te maken. Want doe ik dit een ochtend niet omdat je chagrijnig bent en gewoon even tegen niemand wil praten, kan je weer helemaal overnieuw beginnen. Heel fijn was om te horen dat de meiden wel echt respect voor ons hadden hoe we ons plekje binnen het ziekenhuis hadden veroverd en hoe we het piep kleine dorpje overleefde. En toen ik zo door het ziekenhuis liep met Christa en Muk dacht ik ook ja wat hebben we hier ook in een korte tijd verschrikkelijk veel mensen ontmoet, gekend, gezien, behandeld en gebrekkig gesproken. Hoewel ik dolgraag op reis wil, weg uit dit dorpje en weer het gevoel van rondtrekken hebben. Ga ik het ziekenhuis en sommige mensen er omheen wel missen. Want ons vaste lokale plekje om eten te halen was omgetoverd tot een heus mini supermarktje met vers sap, bier en sigaretten. En de eigenaar die dan trots zijn verloofde aan ons laten zien. De verpleegkundige studenten die ons oprecht waarderen en als eerste hebben opgenomen en ontzettend veel hebben uitgelegd. Maar ook de groep waarmee ik was, Demi, Christa, Daphne, Muk en Maarten wat een respect voor Muk die dit allemaal voor ons geregeld heeft en ons zoveel heeft vertelt en laten zien. Maarten met zijn droge humor en geweldige verhalen en de dames voor altijd een luisterend oor wanneer er wat te zeiken viel.

Maar nog precies een week en dan op naar een volgend avontuur, VAKANTIE VIEREN. Terug naar Mtwara en daar in de omgeving genieten van zon, zee en strand. We willen graag nog naar de grens met Mozambique reizen om nijlpaarden te spotten in de rivier, en ik wil heel graag nog diepzee duiken. En dan vliegen we 27 december naar Kenia voor onze safari door verschillende nationaal parken waarvan ik de namen niet kan uitspreken of typen. Om vervolgens 5 januari weer op Nederlandse koude bodem te landen, nog 3,5 week genieten en er alles uithalen wat er nog in zit. Om zo blut als het maar zijn kan maar vol levenslessen en ervaringen het koude Nederlandse weer te trotseren. Want wat lach ik nu wanneer iedereen me vertelt dat het -2 is, en hier 30 graden mango’s eet met ananas en mijn huid steeds bruiner kleurt. Wat huil ik straks in het koude Nederland maar dan gelukkig nooit meer rijst en bonen en gewoon stamppot en HEMA vette rookworst.